زنده ماندن زبان فارسی و اینکه ما امروز به این زبان شیرین سخن می‌گوییم و شاعران ما به همین زبان شکرین شعر می‌سرایند تا حد زیادی به شاعر همشهری ما حکیم ابوالقاسم فردوسی مربوط می‌شود.
سلام به همه‌ی شما دوستان عزیز و همراهان همیشگی کوله‌پشتی! امیدواریم که در این روزهای پایانی فصل خوب تابستان، گل لبخند بر لبتان شکوفا باشد و سرحال و سلامت باشید.
بچه‌های عزیز! اگر تقویم را ورق زده باشید، حتما خوانده‌اید که امروز مصادف با روز شعر و ادب فارسی و روز بزرگداشت استاد شهریار، شاعر بزرگ کشورمان است.
خب بگویید ببینم می‌دانید این شاعر گرانقدر در کدام شهر کشورمان زندگی می‌کرده است؟ چقدر درباره‌ی او و آثارش می‌دانید؟
بله بچه‌های خوب، استاد شهریار، شاعر معاصر و اهل تبریز بود و شعرهای بسیار زیبایی مانند «همای رحمت» که در کتاب درسی خود خوانده‌اید به زبان فارسی و اشعار دیگری به گویش شیرین آذری از او به‌جا مانده است.
اما حتما می‌دانید که زنده ماندن زبان فارسی و اینکه ما امروز به این زبان شیرین سخن می‌گوییم و شاعران ما به همین زبان شکرین شعر می‌سرایند تا حد زیادی به شاعر همشهری ما حکیم ابوالقاسم فردوسی مربوط می‌شود.
به‌نظر شما فردوسی از ما و شما چه انتظاری دارد؟ بله درست است! او با سرودن کتاب ارزشمند «شاهنامه» در سی سال، توانست زبان شیرین فارسی را زنده نگه دارد.
فکرش را بکنید، هزار سال پیش شاعری از خراسان همه‌ی وقت و زندگی‌اش را برای سرودن کتابی گذاشت که هزاران بیت دارد و در هر کجای دنیا هر شعردوستی، با خواندن داستان‌های «شاهنامه» درس‌های بزرگی مانند شجاعت، مقاومت دربرابر دشمن، خداپرستی، دانایی، راست‌گویی و پاک‌دامنی می‌گیرد.
حالا که اینها را دانستیم، چه خوب است با زبان مادری‌مان با هم حرف بزنیم و نگذاریم زبانمان با این همه کلمات «من‌درآوردی» که در گوشی‌ها و بین بچه‌ها و بزرگ‌تر‌های ناآگاه رواج پیدا کرده است، بیمار شود و از بین برود.